Metody nawadniania- poradnik

Metoda nawadniania 

Do nawadniania stosowane są bardzo stare techniki rolnicze, przy czym rozróżniamy techniki pompowe i bezpompowe.

W wielu wczesnych, zaawansowanych kulturach, takich jak Egipt, Mezopotamia, Indie, Chiny, Afryka Wschodnia czy Ameryka prekolumbijska, intensywne stosowanie technik irygacyjnych zwiększyło produkcję rolną do tego stopnia, że ​​możliwy był zauważalny wzrost populacji. Czasami twierdzi się, że znaczna praca, jaką trzeba było wykonać, aby stworzyć systemy irygacyjne, dostarczyła głównego impulsu do tworzenia zorganizowanych struktur społecznych. Obecnie najbardziej ekonomiczną formą nawadniania jest nawadnianie kropelkowe za pomocą kroplowników i linii kroplujących. 

Obecnie ogólnie rozróżniamy trzy formy nawadniania:

• 1) Nawadnianie nawilżające ma na celu uzupełnienie naturalnych opadów i dostarcza roślinom ilości wody potrzebnej do optymalnego wzrostu lub produkcji owoców. 

Nawadnianie nawilżające można z grubsza podzielić na dwie podkategorie:

a) Nawadnianie poprzez „niekontrolowane” zaopatrzenie w wodę (także uprawa mokra) oraz

b) Nawadnianie z kontrolowanym dopływem wody, często nazywane sztucznym nawadnianiem.

Nawadnianie z niekontrolowanym zaopatrzeniem w wodę obejmuje na przykład naturalne nawadnianie powodziowe, nawadnianie wodą deszczową lub wykorzystanie naturalnych terenów podmokłych. Cechą wspólną wszystkich tych metod nawadniania jest to, że wykorzystują one warunki naturalne, a zatem również w dużym stopniu zależą od rozwoju naturalnego, takiego jak temperatura i rozkład opadów. W przeciwieństwie do procesów z kontrolowanym zaopatrzeniem w wodę, które dążą do jak największej niezależności od naturalnych fluktuacji.

• 2) Nawadnianie poprzez nawożenie dostarcza glebie wraz z wodą składników odżywczych dla roślin.
• 3) Nawadnianie oczyszczające glebę ( drenaż ) usuwa rozpuszczalne substancje szkodliwe dla roślin i sole, które nagromadziły się podczas poprzedniego nawadniania.

Woda potrzebna do nawadniania jest zwykle pobierana z naturalnie występujących wód powierzchniowych (cieki wodne, jeziora, stawy) lub z wód gruntowych (studnie). Ponadto zbiorniki wodne (zbiorniki , baseny, zbiorniki wodne) również odgrywają ważną rolę w zaopatrzeniu w wodę. W suchych regionach do zbierania wody deszczowej używa się głównie cystern i basenów podziemnych.

Większość stosowanych obecnie metod nawadniania jest wynikiem tysięcy lat praktyki i rozwoju technicznego.

Nawadnianie powierzchniowe 

Wiele metod nawadniania powierzchniowego było praktykowanych od tysięcy lat. Większość z nich ma nadal duże znaczenie, ponieważ można je obsługiwać niedrogo i bez skomplikowanych systemów technicznych.

Częścią nawadniania powierzchniowego są różne procesy spiętrzania i ściekania. Poniższe procedury można zastosować do wielu różnych sytuacji. Częstym problemem związanym ze wszystkimi metodami nawadniania powierzchniowego jest wysoki współczynnik parowania i przesiąkania.

Procedura piętrzenia 

W procesach piętrzenia wody- wyrównane lub izolowane obszary są umieszczane pod powierzchnią wody. Metody piętrzenia należą do najczęściej stosowanych na świecie metod zarządzania nawadnianiem.

Nawadnianie zbiornikami basenowymi

W przypadku zapór typu basenowego, zapory basenowe o wysokości od 20 do 40 cm układane są poziomo i można je regulować do lekkiego nachylenia. Są one połączone w bloki kanałami zasilającymi i odwadniającymi, które są nawadniane jeden po drugim, zaczynając od najwyższej niecki. Teren uprawowy jest zasilany wodą z jednej strony bloku, a z drugiej wąskiej strony basenu woda jest odprowadzana z powrotem wzdłuż tam.

Zbiornik basenowy jest odpowiedni na pola o niewielkim nachyleniu (<0,1%) i dla niskiej do umiarkowanej przewodności wody (<1 cm / h). Jeśli nachylenie przekracza 0,1%, należy stworzyć tarasy, aby nadal można było uprawiać poprzez nawadnianie za pomocą basenów. Na stokach o nachyleniu do 2,5% niecki nawadniające są tworzone jako niecki konturowe (tarasy), z zaporami podążającymi wzdłuż warstwic.

Jeśli przewodność wody nasyconej przekracza 1 cm / h, stosowanie nawadniania basenu nie ma sensu, ponieważ występują duże straty przesiąkania. Głównym problemem związanym z nawadnianiem basenowym nie są szybkości infiltracji, ale raczej wysokie straty parowania, ponieważ przez cały okres wegetacji występuje otwarta powierzchnia wody. Zatem efektywność wykorzystania wody w przypadku nawadniania basenów jest bardzo niska, około 40 do 50%. Same baseny są przeszkodą podczas pracy na obszarze upraw.

Ziarna, takie jak ryż, liczne rodzaje warzyw i inne rośliny pastewne, są głównie nawadniane na suchych obszarach przez spiętrzenie basenów.

Przelewanie obszaru 

Przelewanie jest podobne do nawadniania basenu, ale podlewany obszar jest większy. Przelew charakteryzuje się tym, że woda nie spływa już podczas przesiąkania, lecz obejmuje duży obszar izolowanego, płaskiego obszaru od 1 do 20 hektarów. Poziom wody wynosi około 15 do 30 cm i dlatego wymaga jednoczesnego naniesienia stosunkowo dużej ilości wody.

Zator w bruździe

Podczas piętrzenia wody wewnątrz bruzd cała powierzchnia uprawy nie jest wypełniona wodą, a raczej pojedyncze bruzdy między roślinami ustawionymi w rzędzie. Ma to tę zaletę, że wolna powierzchnia wody staje się mniejsza, a zatem mniej wody wyparowuje.

Nagromadzenie wody w bruzdy działa z wykopami o głębokości od 20 do 30 cm w odległości od 0,6 do 1 metra, które są tworzone ze spadkiem od 0,2% do 0,5%. Napływ wody szybko wypełnia bruzdy. Woda rozprowadza się równomiernie. Woda zatrzymuje się. Poprzez dodatkowe rowki woda dociera prawie bezpośrednio do korzeni. Potrzeba mniej wody niż w przypadku innych metod piętrzenia.

Przy doborze odstępów między bruzdami ważnym kryterium jest przewodnictwo wodne gleby.

Metodę tę stosuje się głównie na suchych obszarach do upraw rzędowych owoców i warzyw.

Metoda stróżki 

W metodzie strużkowej woda przepływa przez bruzdy i lekko nachylone powierzchnie.

W przeciwieństwie do procesu piętrzenia, baseny czy bruzdy nie są stale zalewane nawadnianiem. Woda spływa raczej po zboczu nad obszarem nawadniania. Dlatego do nawadniania nadają się tylko obszary o nachyleniu większym niż 0,1%. Powtarzające się wycieki zwiększają obciążenie pracą, ale zmniejszają się straty spowodowane parowaniem i infiltracją, ponieważ woda nie stoi trwale na powierzchni. Przy wielokrotnym dozowaniu można uzyskać prawie dokładne dozowanie wody. Aby móc efektywnie wykorzystywać systemy nawadniające, przewodność gleby nasyconej wody musi być niska lub umiarkowana. Ponadto po stronie doprowadzania wody musi znajdować się pas bez spadku, tak aby woda mogła najpierw rozlać się na szerokość pola, zanim spłynie po zboczu.

Nawadnianie pasmowe

W przypadku nawadniania pasmowego, znanego również jako nawadnianie zboczy lub dzikie powodzie, woda jest kierowana ze strumieni lub rzek, często gdy powódź się podnosi, i spływa nieuregulowana z rowów zasilających nad ziemią. Nawadniany pas gruntu wykazuje niewielkie nachylenie, w zależności od przepuszczalności gleby, zwykle o szerokości od 10 do 20 m długości od 150 do 400 m. Obszar nawadniania nie może mieć żadnych zagłębień, wypukłości, poprzecznych rynien ani podłużnych bruzd, aby zagwarantować regularne nawadnianie. Koszty pracy i eksploatacji tej metody są niskie, ale woda jest często rozprowadzana nierównomiernie pomimo wysiłku. Konsekwencje to niedostateczne lub nadmierne nawadnianie, marnotrawstwo wody i erozja gleby. Proces ten jest stosowany głównie na obszarach suchych.

Nawadnianie bruzdowe

Po nawadnianiu basenowym, zraszanie w bruzdach jest najczęstszą metodą nawadniania powierzchniowego. Jest stosowane głównie w uprawach uprawianych w rzędach, takich jak ziemniaki, pomidory, kukurydza, trzcina cukrowa i inne.

Bruzdy mają kształt litery U lub V, mają od 15 do 20 cm szerokości i ok. 25 do 30 cm głębokości. Przy przeważnie długich rzędach roślin mogą być również bardziej płaskie i mieć do metra szerokości. Gradient wzdłużnego spadku może wynosić od 0,5 do 2%. Woda w bruzdach jest w ciągłym ruchu. Jest podawana do bruzd z zainstalowanych na stałe linii zasilających i dystrybucyjnych. Należy zadbać o to, aby bruzda była wypełniona do pełnej długości na tyle szybko, aby umożliwić stałe nawilżanie gleby. Pozostała woda trafia do kanałów odwadniających. Ilość wody, nachylenie i długość bruzdy decydują o równomierności rozprowadzenia.

Zraszanie 

Nawadnianie obejmuje procesy, w których nawadnianie odbywa się za pomocą stacjonarnych lub mobilnych systemów zraszających. Nawadnianie odbywa się głównie na obszarach o klimacie wilgotnym.

Woda jest pompowana rurami do instalacji w terenie. W zależności od rodzaju konstrukcji rozróżnia się: nawadnianie za pomocą stałych, częściowo stałych i ruchomych lub w pełni mobilnych kompletnych systemów. Możliwe jest jeszcze dokładniejsze rozróżnienie między nawadnianiem indywidualnym, nawadnianiem okrężnym, nawadnianiem przesuwnym lub nawadnianiem przesuwnym samobieżnym.

Nawadnianie stwarza niewielkie wymagania co do jakości powierzchni uprawianej. W związku z tym nierówny i nachylony teren może być również nawadniany, dzięki czemu w pewnych okolicznościach nie są konieczne czasochłonne prace niwelacyjne, a także budowa rowów lub tam.

Wielofunkcyjne nawadnianie można również przeprowadzić za pomocą systemów nawadniających. Systemy nawadniające wielofunkcyjne służą ponadto do ochrony przed mrozem oraz do aplikacji nawozów i pestycydów.

(Wielofunkcyjne) nawadnianie można w dużym stopniu zautomatyzować. Mniejsze dopływy wody na powierzchnię i bardziej precyzyjne dozowanie prowadzą do małej infiltracji i kontrolowanej głębokości wilgoci. Zmniejsza to ryzyko zasolenia na skutek przelania i zasysania kapilarnego.

Ponieważ woda nie jest dostarczana bezpośrednio do gleby podczas nawadniania, ale raczej deszczuje nad istniejącą strukturą, wysokie straty w wyniku parowania i przechwytywania skutkują stosunkowo niskim zużyciem wody, wynoszącym 65–75%. Ponadto występuje nierównomierny rozkład wody na wietrze i na obrzeżach pól. Oprócz wysokich kosztów systemu, dostęp do części zamiennych, wysokie zapotrzebowanie na energię oraz wysokie koszty eksploatacji, konserwacji i odnowienia powodują, że konieczne są duże inwestycje. W dodatku jest również wymagany pewien stopień wyszkolenia personelu obsługującego do celów konserwacji i naprawy systemów nawadniających.

Metody zraszania zostały początkowo opracowane do dodatkowego nawadniania w wilgotnym klimacie. Obecnie 50 do 90% powierzchni uprawnych w tych regionach jest nawadnianych. Ze względu na wiele zalet metoda ta rozprzestrzenia się coraz bardziej na obszarach półsuchych i zajmuje tam trzecie miejsce po nawadnianiu za pomocą basenów i bruzd.

Nawadnianie za pomocą systemów stacjonarnych 

W przypadku instalacji stacjonarnych zarówno pompa, stacja pomp, jak i rurociągi zasilające i zraszaczowe są zamontowane na stałe. Rury zasilające są często układane pod ziemią, dlatego proces ten nadaje się tylko do trwałych upraw, takich jak owoce, ponieważ układanie rur jest bardzo kosztowne.

Nawadnianie przy użyciu częściowo stałych systemów 

W układach półstacjonarnych stacja pomp i linie zasilające są montowane na stałe, ale linie zraszaczowe tj. linie zasilające zraszacz można elastycznie przesuwać w istniejącej konstrukcji. Obejmuje to również procesy takie jak nawadnianie okrężne lub systemy, w których wózek ze zraszaczem jest ciągnięty lub sanki ze zraszaczem są holowane na wężu, przesuwane wzdłuż węża.

Nawadnianie przy użyciu w pełni mobilnych systemów 

W tych systemach przepompownia i linie zasilające mogą być również wykorzystywane elastycznie.

Nawadnianie podpowierzchniowe 

Metoda nawadniania podpowierzchniowego jest stosowana do płaskich i umiarkowanych stoków. Rośliny są podlewane przez kapilarny wzrost wody gruntowej. Może to wymagać wzbogacenia zasobów wody poniżej powierzchni gleby. Można to zrobić poprzez podniesienie poziomu wód gruntowych lub za pomocą podziemnych rur, które są porowate lub wyposażone w szczeliny.

Zaletą tej metody jest to, że podziemne nawadnianie zapobiega parowaniu wody. Grunt nie jest zajęty i stracony na systemy rur, powierzchnia działki nie jest tracona na systemy instalacji dzięki podziemnym systemom dystrybucji wody, zaś ilość pracy związanej z nawadnianiem jest stosunkowo niewielka.

Ponieważ woda nie wypływa z góry, ale unosi się od dołu, można uniknąć strat spowodowanych parowaniem, ale nie uniknie się zasolenia wierzchniej warstwy gleby. Gromadzenie się soli w glebie często powoduje konieczność osuszania, ponieważ podnosząca się woda uwalnia sole z głębszych warstw ziemi i transportuje je na powierzchnię.

Nawadnianie podziemne nie jest odpowiednie w przypadku upraw o płytkich korzeniach. Kolejną wadą są wysokie koszty budowy linii podziemnych.

Nawadnianie podpowierzchniowe poprzez podniesienie lustra wody 

Poziom wód gruntowych jest sztucznie podnoszony i utrzymywany na wysokim poziomie za pomocą rowów, dzięki czemu woda może podnosić się z podłoża do przestrzeni korzeniowej za pomocą zjawiska kapilarnego.

Podziemne nawadnianie rurami 

Instalacja systemu rur umożliwia wprowadzanie składników odżywczych i odmierzanie wody dokładniej niż w przypadku podniesienia wód gruntowych. Rury muszą być dobrze zabezpieczone przed zamuleniem i na tyle głęboko położone, aby uprawa gleby (np. orka) nie była utrudniona. Ponadto utrata wody przez parowanie jest mniejsza.

Nawadnianie odpływ i przypływ

Specjalną formą nawadniania podziemnego jest nawadnianie typu odpływ i przypływ (odpływowe i przypływowe) w donicach czy w wannie roślinnej- specjalnych wannowych rabatach na rośliny. W tym celu podłoże (bela) jest zalewane w odstępach czasu, a poziom wody jest ponownie obniżany. Ten rodzaj nawadniania jest szczególnie stosowany w hydroponice.

Mikronawadnianie 

W przypadku metod mikronawadniania podlewana jest tylko niewielka część gleby. W przeciwieństwie do zraszaczy, stosowana jest tylko bardzo mała ilość wody. Zaletą jest to, że można nim nawadniać nierówne powierzchnie.

Nawadnianie kropelkowe 

Nawadnianie kroplowe jest najbardziej ekonomiczną ze wszystkich metod nawadniania, ponieważ stosuje się tylko niewielkie ilości wody. Woda doprowadzana jest bezpośrednio do korzeni rośliny przez węże lub rury ułożone nad lub pod ziemią oraz przez tzw. kroplowniki zainstalowane na roślinach. Z kroplowników w sposób ciągły uwalniane są niewielkie ilości wody, dokładnie według potrzeb rośliny. Ze względu na ukierunkowane nawilżenie wąskiego obszaru wokół rośliny lub przestrzeni korzeni, woda nie może przedostać się do reszty gleby ani wyparować.

Można także mieszać z wodą nawozy i pestycydy. Ukierunkowane nawadnianie i nawożenie można również zautomatyzować.To z kolei prowadzi do mniejszego nakładu pracy i bardziej precyzyjnej kontroli nawadniania. Główną zaletą procesu są niskie koszty energii i eksploatacji.

Wypłukiwanie minerałów gleby, składników odżywczych z gleby, zanieczyszczenie gleby pestycydami i zasolenie są znacznie zmniejszone. Kontrolowana dystrybucja wody i nawozu zapobiega rozwojowi chwastów.

Efektywność nawadniania przy nawadnianiu kroplowym jest bardzo wysoka i wynosi około 80 do 95% wydajności czynnej. Dlatego nawadnianie kroplowe jest metodą o największej efektywności wykorzystania wody i najmniejszej ilości szkodliwych skutków ubocznych.

Jeśli chodzi o wady, wysokie wymagania stawiane są czystości używanej wody, aby uniknąć zatykania małych otworów kroplowych. Zwykle jest to możliwe poprzez wyczyszczenie filtra. Z powodu niskiego ciśnienia roboczego węży irygacyjnych - nawadniana w ten sposób powierzchnia musi być możliwie pozioma. Do tego dochodzi potrzeba przeszkolonego personelu i wysokie koszty systemowe, zwłaszcza w przypadku upraw o wąskich odstępach między rzędami.

Metoda nawadniania kropelkowego została szczególnie rozwinięta w Izraelu i powinna służyć głównie do nawadniania obszarów suchych. Obecnie coraz częściej występuje również w strefach umiarkowanych. Ze względu na swoje wady nawadnianie kropelkowe jest stosowane głównie w przypadku dochodowych i wieloletnich upraw, takich jak winorośl, drzewa oliwne lub owocowe i chmiel.

Naziemne nawadnianie kropelkowe 

Naziemny system nawadniania kropelkowego jest zawsze podzielony na trzy obszary: jednostka sterująca, linia kroplująca i kroplowniki. Ilość wody jest kontrolowana ręcznie lub automatycznie za pomocą tensjometru (urządzenia do kontroli wilgotności gleby). W przypadku naziemnego nawadniania kropelkowego linie kroplujące znajdują się na powierzchni gruntu. Kroplowniki mogą być bardzo różne, często stosuje linie kroplujące o różnych parametrach wężyków ślimakowych, albo rury pocące się o różnych stopniach porowatości, lub dołącza się kroplowniki.

Podziemne nawadnianie kropelkowe 

W przypadku podziemnego nawadniania kropelkowego woda jest kierowana bezpośrednio do korzeni rośliny. Linie kroplujące nie znajdują się na ziemi, ale są ułożone pod ziemią. To sprawia, że ​​instalacja jest bardziej złożona, a linie nie mogą być przenoszone tak elastycznie, jeśli byłoby to konieczne.

Nawadnianie kapilarne (naczyń włosowatych)

Nawadnianie kapilarne to rozsądne pod względem ekologicznym i ekonomicznym nawadnianie roślin przeznaczone dla hobbystów, ogrodników i firm zajmujących się sprzedażą roślin doniczkowych. Nie wymaga wody pod ciśnieniem ani prądu. Wykorzystuje kapilary, najlepiej knoty i / lub maty z włókna szklanego, a także różnicę wilgotności wody, aby zasysać wodę z głębszych źródeł wody, pojemników, rynien lub rur i przenosić ją do obszaru korzeni roślin. Optymalną wilgotność podłoża można ustawić, dostosowując ilość knota i wysokość ssania.

Specjalne metody nawadniania (woda deszczowa, rosa) 

Ponadto istnieją specjalne metody, takie jak nawadnianie spływającą wodą deszczową i rosą, takie jak te, które zostały dalej opracowane przez botanika Michaela Evenariego, na przykład przy nawadnianiu wodą deszczową na pustyni Negew, w oparciu o tradycyjne metody uprawy. Opracowano różne metody zaopatrywania pól w wodę spływającą. Każdy z nich dostosowany jest do konkretnego terenu, warunków klimatycznych i upraw:

• System tarasowy był używany już w starożytności. Kilka kamiennych ścian tarasów wzniesiono poziomo nad wadi (suchymi dolinami na pustyniach). Kiedy pada deszcz, woda wypełnia pole tarasowe do określonej wysokości. Nadmiar wody dociera do pól ulokowanych poniżej przez przelew. Pola mają powierzchnię od 0,1 do 2 hektarów, a dział wodny powodujący odpływ jest od 10 do 100 razy większy.
• System limniczny (niem.: limnisches System, ang.: limnic system) wyłapuje spływ wody na polu o powierzchni około 0,5 ha. Powstaje on na aluwialnej równinie, płytkim zagłębieniu lub wadi (suchej, pustynnej dolinie) dopływu i jest otoczony murem z kilku stron. Chociaż ściany są czasami wykonane z ziemi, są one znacznie mocniejsze niż ściany „mikrozlewni”.
• Mikrozlewiska to małe obszary, które zasilają tylko jedno drzewo lub kilka upraw. W najgłębszym miejscu każdej jednostki tworzony jest większy dół, aby zebrać wodę drenażową dla rośliny. Mikrozlewnie mają powierzchnię mniejszą niż 0,1 hektara i są ułożone na stosunkowo płaskim terenie, na którym woda nie spływa po określonych ścieżkach. Często są tworzone w seriach.
• System kanałów górskich to dalszy rozwój konstrukcji tarasów. Wąskie kanały wykonane z ziemi i kamieni prowadzą wodę spływającą ze wzgórz na pola. W ten sposób niewielka ilość wody jest tracona przez przesiąkanie lub gromadzenie się w zagłębieniach działu wodnego. Kanały biegną ukośnie wzdłuż wzgórz i czasami zbierają również wodę z sąsiednich wzgórz, co w przeciwnym razie nie przyczyniłoby się do zaopatrzenia pól.
• System drenażowy służy do odprowadzania wody z dużego wadi (suchej doliny rzeki okresowej) na tarasowe pola sąsiednich równin. W tym celu w wadi budowana jest tama, która spiętrza wodę i kieruje ją do kanału, który z kolei kieruje ją na pola.

Wybór i ograniczenia metody nawadniania 

Skomplikowany system nawadniania składające się z zapór i kanałów tradycyjnie stanowi podstawę dla zaopatrzenia w wodę i odprowadzania. Wybierając oszczędzającą wodę technologię nawadniania, zmniejsza się wysiłek związany z systemem nawadniania.

Wybór właściwej metody nawadniania zależy od takich czynników, jak rodzaj gleby, zaopatrzenie w wodę, roślinność jaką mamy do nawadniania (zapotrzebowanie na wodę), topografia, dostępne środki techniczne i budżet, a także istniejąca siła robocza i jej umiejętności techniczne. Coraz częściej w grę wchodzą nowoczesne technologie informacyjne i sterujące, a także modele uczenia się (np. sztuczna inteligencja, sztuczne sieci neuronowe).

Na obszarach suchych poziome piętrzenie rzek jest często warunkiem wstępnym stałego nawadniania. Prostsze metody nawadniania powierzchni, takie jak nawadnianie bruzdowe, są szczególnie przydatne w przypadku upraw sadzonych w rzędach. Należą do nich bawełna, ziemniaki, pomidory i inne.

W przypadku terenu płaskiego oprócz nawadniania basenowego możliwe jest również nawadnianie podziemne i kropelkowe. W przypadku stromych zboczy należy albo przeprowadzić skomplikowaną operację wyznaczania trasy (trasowania), albo zastosować metody takie jak spryskiwanie zraszaczami czy deszczowniami. Jednak metody te wymagają większego wykorzystania technologii i powodują odpowiednie koszty. Umiarkowane położenie na zboczach sprzyja nawadnianiu pasmowemu.

Rodzaj gleby jest kolejnym ważnym czynnikiem decyzji. Stosowanie metod nawadniania pasmowego i bruzdowego jest nieekonomiczne na lekkich glebach piaszczystych i gliniastych ze względu na ich wysoką przepuszczalność wody. Na takich podłogach dobre wyniki dają metody ściekającej wody. Jeśli nie ma wystarczającej ilości wody, trudno jest wdrożyć irygację metodami piętrzenia i zraszania.

Istnieją również różnice między poszczególnymi procedurami pod względem obciążenia pracą i poziomu szkolenia technicznego personelu obsługującego. Powierzchniowe metody nawadniania to praca bardzo ręczna. Nie ma prawie żadnej możliwości zmechanizowania systemów, nie mówiąc już o ich automatyzacji. Dlatego pracownicy nie potrzebują specjalnego szkolenia technicznego. Do obsługi i konserwacji podziemnych systemów nawadniania kropelkowego i zraszania wymagana jest jednak rozległa wiedza techniczna i umiejętności.

Jednak metody nawadniania powierzchniowego w żadnym wypadku nie są zasadniczo nieopłacalne. Przy nowoczesnej obsłudze i zastosowaniu nowych opracowań metody te mogą być dość interesujące, zwłaszcza w świetle coraz droższych kosztów energii wymaganej do obsługi dużych systemów.

Wymagania dotyczące wody do nawadniania i drenażu 

 

Zasolenie z nawadniania

Nawadnianie musi zapewniać pobieranie wystarczającej ilości świeżej wody na powierzchnię podłoża. Zwłaszcza na obszarach suchych, gdzie opady są mniejsze niż parowanie, glebę należy nawadniać poza potrzeby roślin, aby uniknąć zasolenia, a wodę tę należy ponownie osuszyć (wymywanie). W przypadku gleb, które zatrzymują wodę i mają tendencję do zawilgocenia, może być konieczne odwodnienie gleby, aby uniknąć gromadzenia się wody. Odwodnienie to system w którym woda spływa ponownie przez podziemne systemy rur. Wymagana do tego ilość nadmiernego nawadniania zależy od zasolenia wody i rodzaju nawadnianej rośliny. W tym kontekście szczególne znaczenie ma zawartość Na ⁺ , która oprócz negatywnego wpływu na rośliny prowadzi do uszkodzenia struktury ziarnistej gleby.

Jakość wody do nawadniania musi z jednej strony odpowiadać wymaganiom nawadnianych roślin, z drugiej zaś spełniać minimalne standardy higieniczne. Międzynarodowe wytyczne w tej sprawie zostały opublikowane przez FAO ONZ w Rzymie.

Woda z rzek , jezior i wód gruntowych może służyć jako woda do nawadniania . Czasami stosuje się oczyszczone ścieki lub zmagazynowaną wodę deszczową.

Odsalanie wody morskiej do nawadniania jest często uważane za nieopłacalne. Niemniej jednak większość odsolonej wody z mórz lub warstw wodonośnych jest wykorzystywana do nawadniania w rolnictwie. ^[1] W szczególności w USA duże ilości wody są odsalane do nawadniania. ^[2] Na niektórych obszarach Europy, zwłaszcza w Andaluzji, do uprawy warzyw używa się odsolonej wody morskiej. ^[3] W pojedynczych przypadkach, takich jak pomidory, badania wykazały, że nawadnianie wodą zmieszaną w niewielkim stopniu z wodą morską może być korzystne. Jednak również tutaj należy uważać, aby nie przesolić gleby. ^[4]

Aby zapewnić wodę i zrekompensować porę suchą i mokrą, woda na obszarach suchych jest czasami zatrzymywana w zbiornikach ( tamach ), zanim zostanie rozprowadzona na duże odległości. Dzieje się tak za pośrednictwem systemów nawadniających, takich jak rowy, systemy zraszające etc.

Również w wielu częściach Europy ilość dostępnej wody jest czynnikiem ograniczającym rozwój rolnictwa. Może to czasami prowadzić do konfliktów między krajami i regionami.

Literatura 

• Artykuł https://de.wikipedia.org/wiki/Bew%C3%A4sserung

• Niemiecki Instytut Normalizacyjny (red.): Nawadnianie, drenaż: Normy .  Beuth, Berlin / Wiedeń / Zurych 2007, ISBN 978-3-410-16461-6 .

• Niemieckie Stowarzyszenie Gospodarki Wodnej i Uprawy DVWK (Hrsg.): Ekologicznie racjonalne zarządzanie zasobami w nawadnianiu . Biuletyn DVWK. Nie. 19 . Hennef 1993

• EW Herrmann u. a.: zraszanie. Czemu? Kiedy? Przez którą? DLG e. V. , Frankfurt nad Menem 1977.

• Susanne Neubert, Lena Horlemann: Zalecenia dotyczące przyszłej strategicznej orientacji niemieckiej współpracy rozwojowej w sektorze wodno-irygacyjnym. Raport końcowy w ramach projektu badawczo-doradczego „Woda i ubóstwo” - Wnioski z realizacji Programu działań 2015 i Milenijnych Celów Rozwoju (=  Dokument dyskusyjny DIE . Tom 4/2005 ).Niemiecki Instytut Rozwoju DIE, Bonn 2005, ISBN 3-88985-287-4  [PDF; 1000 kB ]).

• Susanne Neubert, Waltina Scheumann, Annette van Edig: Zintegrowane zarządzanie zasobami wodnymi (IWRM) .Wydanie 1. Nomos, Baden-Baden 2005, ISBN 3-8329-1111-1 .

• Bruce Withers, Stanley Vipond: irygacja . Parey, Hamburg / Berlin 1978, ISBN 3-489-71510-1 (j. Angielski: irygacja - projekt i praktyka . Przetłumaczone przez Kurta Lechera, nowe wydanie 1993 przez Blackwell-Wissensch.-Verlag Berlin).

• Zalecenia dotyczące planowania, instalacji i konserwacji systemów nawadniających na obszarach roślinnych. 2010, ISBN 978-3-940122-21-6 . (Wydawca regulaminu: Research Association for Landscape Development Landscaping e.V. (FLL)